خطبۀ نماز عید فطر

اى بندگان خدا! شما را به پروا کردن از خدایى سفارش مى کنم که هیچ یک از نعمت هاى او زوال نمى پذیرد و هیچ یک از رحمت هاى او گُم نمى شود و بندگانْ از او بى نیاز نمى شوند؛ آن که به آخرت تشویق کرده و به دنیا بى علاقه ساخته و از نافرمانى ها برحذر داشته و با بقا، عزّت یافته و با عزّت و شُکوه، یکتا گشته و مرگ را فرجامِ آفریدگان و راهِ گذشتگان قرار داده است. پس، مرگ بر پیشانى همۀ آفریده ها ثبت، و بر گردنشان حتمى است. هر لذّتى را در هم مى ریزد و هر شادمانى اى را از بین مى برد و هر نعمتى را مى گیرد.

بندگان خدا! دنیا، سرایى است که خداوند براى اهل آن، فنا را پسندیده و کوچیدن از آن را بر ایشان حتمى ساخته است. هر چه در آن است، پایان یافتنى است و هر که در پى آن است، نابودشدنى. امّا با این همه، دنیا شیرین و لذیذ و جذّاب و شاداب است؛ براى جوینده، آراسته است و به دل مشتاق، چسبیده؛ طمعکار، آن را نیکو مى شمارد و ترسانِ هراسان، از آن گریزان است.

رحمت خدا بر شما! از آن بهترین توشه اى که نزد خود دارید، بکوچید و جز مقدارى که شما را به مقصد برساند، بر نگیرید. در دنیا همچون مسافرانى باشید که در منزلگاهى فرود آمده و در اندک سایه اى آرمیده اند، سپس کوچیده و به راه خود رفته اند. چشم به آنچه ثروتمندانِ خوش گذارانْ از آن بهره مندند، ندوزید.

آگاه باشید که امروز، روزى است که خداوندْ آن را عید قرار داده و شما را شایستۀ آن ساخته است. پس خدا را یاد کنید تا شما را یاد کند، و او را بزرگ بشمارید و تسبیح و تمجید کنید و او را بخوانید تا پاسختان دهد، و از او آمرزشى بخواهید تا شما را بیامرزد، و در پیشگاه او ناله و نیایش و توبه کنید و به سوى او باز گردید و زکات فطرۀ خود را بپردازید که سنّت پیامبرتان و فریضۀ واجب پروردگارتان است… .

بندگانِ خدا! یکدیگر را بر نیکى و تقوا یارى کنید و به یکدیگر مهربانى و عطوفت داشته باشید؛ واجبات الهى را در آنچه به شما فرمان داده است، ادا کنید و در آنچه شما را از آن باز داشته، از خدا پروا کنید و در پرهیز از: دادن نسبت ناروا به زنان پاک دامن، انجام دادن زشتى ها، شرابخوارى، کم گذاشتن در پیمانه و کاستن از وزن، اداى گواهى دروغ، و فرار از جنگ، از خدا فرمان بُردارى کنید. خداوند، ما و شما را با تقوا نگه دارد و آخرت را براى ما و شما بهتر از این دنیا قرار دهد[۱]![۲]