تحقیق ویژوال بیسیک

ویژوال بیسیک به شما این امکان رو می ده که یک برنامه تحت ویندوز رو، تنها با کشیدن و انداختن چند کنترل بر روی فرمی که از پیش برای شما آماده شده، و تنها با نوشتن چند قطعه کد کوچک برای کارهایی که از ویژوال بیسیک می خواهید انجام بده، بسازید. خوب، از این بهتر دیگه چی می خواید؟ حالا شاید این سوال برای شما پیش بیاد که کنترل اصلاً چیه؟ ببینید، به هر شیئی که شما می تونید روی فرم قرار بدید و از اون برای پیشبرد کارهاتون استفاده کنید، کنترل میگن(البته در سطح خیلی پایین شرح دادم، امیدوارم که خوب منظورم رو فهمیده باشید). مثلاً می تونید برای ویژوال بیسیک معین کنید که وقتی که مثلاً روی یک دکمه فرمان (Comman Button) کلیک میشه، چه کاری رو انجام بده. به زبان ساده تر، به اشیائی که شما اغلب تو محیط ویندوز می بینید، مثل دکمه ها، منو ها، جعبه متن ها(تکست باکس ها) و ... کنترل می گن. کنترل ها، در ویژوال بیسیک، دو گونه هستند، 1- کنترل هایی که در زمان اجرا قابل روئیت هستن (Visual Controls)، و کنترل هایی که روی فرم قرار داده می شن ولی قابل دیدار نیستن و فقط تاثیر اون ها بر برنامه دیده میشه (Non-Visual Controls).

به این نوع برنامه نویسی، رویداد گرا (Event-Driven) میگن. چرا که هر برنامه ویژوال بیسیک از تعداد زیادی از خط کدهایی تشکیل شده که به برنامه میگن که وقتی فلان اتفاق افتاد، زبان برنامه نویسی در مقابل اون چه واکنشی انجام بده. البته وقتی که برنامه در حال نوشتنه، برنامه نویس نمی دونه که کی ممکنه مثلاً یه کاربر یه دکمه رو فشار بده، چون این رو دیگه خود ویژوال بیسیک معلوم می کنه و مثل برنامه نویسی سنتی، برنامه نویس مجبور نیست تمام عملیات برنامه رو، مثل مثال بالا، کنترل کنه. این شیوه برنامه نویسی رو که برنامه از بالا خونده می شه و دستور ها تک به تک اجرا می شن (مثل زبان سی)، و برنامه از بالا به سمت پایین در حال حرکته، برنامه نویسی بالا به پایین میگن که البته این نوع برنامه نویسی با عرضه زبان هایی چون ویژوال بیسیک، منسوخ شده. زیاد درگیر این مسئله نشین. برگردیم به بحث اصلی: من در بخش های دیگه قصد دارم که این شیوه برنامه نویسی یعنی رویدادگرا رو با ارائه چندین مثال در طول تدریس شرح بدم.