تحقیق بررسی تاثیر اثربخشي آموزش مهارتهاي اجتماعي بر سازگاري دختران نابینا
تحقیق بررسی تاثیر اثربخشي آموزش مهارتهاي اجتماعي بر سازگاري دختران نابینا،
در قالب ورد و قابل ویرایش:
قسمتی از متن:
مقدمه:
انسانها آفريدههاي اجتماعي اند كه براي برآوردن نيازهاي عاطفي، اجتماعي و زيستي خود به تعامل با ديگران نياز دارند و تحت تأثير نظامها و فرهنگهاي جامعه خود قرار ميگيرند. از يک طرف، تعداد و پيچيدگي قواعدي كه فرد بايد براي تعامل با ديگران بداند بسيار زياد است و از طرف ديگر بايد اين قواعد را در تعامل اجتماعي خود، به روش صحيحي به كار ببرد.
اجتماعي شدن جرياني است كه در آن هنجارها، مهارتها و انگيزهها، طرز تلقي و رفتارهاي فرد شكل ميگيرد تا ايفاي نقش كنوني و آتي او در جامعه مناسب و مطلوب شناخته شود. مهارت اجتماعي مجموعه رفتارهاي فراگرفته قابل قبولي است که فرد را قادر ميسازد با ديگران رابطه مؤثر داشته و از عکس العملهاي نامعقول اجتماعي اجتناب کند. همکاري، مشارکت با ديگران، کمک کردن، آغازگر رابطه بودن، تقاضاي کمک کردن، تعريف و تمجيدکردن از ديگران، تشکر و قدرداني کردن، مثالهايي از اين نوع رفتار است (گرشام و اليوت ، 1990). نقص در مهارت اجتماعي مشکلي نسبتاً مقاوم و مرتبط با عملکرد ضعيف در روابط اجتماعي فرد است، که اغلب منجر به ناسازگاري و يا اختلالات رواني در فرد ميشود (کول و داج ، 1983؛ کوئن و همکاران، 1973؛ پارکر و آشر ، 1987). بنابراين، شناخت و درمان افراد مبتلا به اين نقص وظيفه مهم روانشناسان، مشاوران، و متخصصان تعليم و تربيت است. از آنجا که يکي از اقشار هر جامعه معلولين ميباشند، لذا توجه به مسايل مهارتهاي اجتماعي آنها نيز از اهميت ويژهاي برخوردار است و مطالعه مهارت اجتماعي در معلولين مورد توجه محققان بوده است. افراد معلول به دليل نقايص جسمي و محروميتهاي ناشي از آن اغلب قادر به ايجاد رابطه اجتماعي و متقابل با همسالان و بزرگسالان نيستند و سازگاري عاطفي و اجتماعي آنان با دشواري رو به رو است. اين افراد معمولاً منزوي و گوشهگير هستند و رفتارهاي رشد نيافته و ضد اجتماعي و نامناسبي از خود بروز ميدهند. نقص بينايي بيش از هر معلوليت ديگر ناتواني به بار ميآورد و نقش چشمها در روابط اجتماعي مانند: صحبت کردن با ديگران، بيان و درک احساسات خود و ديگران و بالاخره برقراري يک رابطه خوب (کلامي و غير کلامي) بر هيچ کس پوشيده نيست. يک فرد با نقص بينايي با بهرهمندي از مهارتهاي اجتماعي مانند همدلي، همکاري، شروع تعاملات، توانايي ابراز احساسات و تفکرات، درک سرنخهاي اجتماعي ميتواند تعاملات مثبت و موثرتري با سايرين برقرار کند در اينجاست که لزوم آموزشهاي مهارتهاي اجتماعي به نابينايان در جهت افزايش کنش اجتماعي مطرح ميشود.