سيستم تعليق
لرزشهاي پيدرپي بدنه خودرو سبب خستگي راننده و سرنشينان ميشود. در پي آن كارايي و بازدهي رانندگي و عمر مفيد خودرو كاهش يافته و سلامتي انسان به خطر ميافتد. بنابراين مدلسازي مود سواري خودرو و به سازي پاسخ لرزشي آن با بهره از ميرايندههاي ارتعاشي از ديدگاههاي مهم در طراحي خودرو بوده، كه آسايش سرنشين، افزايش دوام خودرو، ايمني و افزايش كنترل خودرو را به دنبال دارد.
خاصيت ميرايش ارتعاشات و لرزشها و رفع بعضي از اغتشاشات حركت در خودرو و حفظ بعضي ويژگيهاي مناسب جهت ايمني، از ويژگيهاي مناسب مكانيكي است كه انجام آن با يك وسيله مكانيكي امكانپذير است . مجموعه مشخصي كه فراهمگر هدف بالا است، سيستم تعليق نام دارد. اين مجموعه قلمرو وسيعي را با خواص و وظايف متفاوت در بر دارد.
نقش سيستم تعليق در خودرو مهار چرخ در فضا (در سه راستاي Z , Y , X) و فراهم كردن حركات خطي و زاويهاي مناسب آن است . نيز چرخها را به صورت تكيهگاهي امن در زير خودرو نگاه ميدارد به گونهاي كه چرخها توان مهارسازي نيروهاي اعمالي به خودرو (گرانش، گريز از مركز، نيروهاي رانشي و ترمزي و ...) را داشته باشند. ويژگيهاي سختي و ميرايي تعليق بايستي چنان برگزيده شوند كه پايداري و آسايش خودرو تامين گردد.
براي پي بردن به جايگاه سيستم تعليق، خودرو را در سه حالت زير در نظر ميگيريم :
بيتعليق : بدون سيستم تعليق، تاير و بدنه معلق ميباشند. در نتيجه هر ناهمواري در سطح جاده ، به سرنشينان خودرو منتقل خواهد شد.
با تعليق و بيلرزهگير : در اين حالت تاير به زمين چسبيده ولي بدنه معلق ميباشد. در نتيجه بدنه خودرو به طور مداوم به بالا و پايين نوسان ميكند.
با تعليق و لرزهگير : در اين حالت تاير و بدنه به زمين چسبيده است و لرزهگير، نوسانات فنر را دفع مينمايد چرخها به راحتي به بالا و پايين حركت كرده و پايداري، اطمينان و راحتي خودرو را در پي خواهد داشت.
زير بخشهاي عمده سيستم تعليق شامل تاير، فنر و لرزهگير ميباشد كه وظيفه آنها برقراري تماس بين چرخ و زمين، ايمني و راحتي سرنشينان ميباشد. نيز براي كاهش و در صورت امكان حذف سر و صدا و ارتعاشات، موادي چون لاستيك، چرم، اسفنج، فنرهاي متفاوت (مارپيچي، شمشي و ميلههاي پيچشي) و ضربهگيرهاي مختلف (اصطكاكي، هيدروليكي و گازي) به كار ميرود.